Pro-ana– termin odnoszący się do promowania anoreksji jako świadomego wyboru i pożądanego stylu życia oraz negowania faktu, że jest to choroba.
Jednym z haseł ruchu pro-ana jest zdanie Christophera Marlowe, „quod me nutrit me destruit” – „to, co mnie żywi, niszczy mnie”. Obsesyjne dążenie do docelowej wagi jest tu postrzegane jako dążenie do perfekcji.
Głównym miejscem funkcjonowania ruchu jest Internet. W pro-anie ważna jest motywacja do zrzucania wagi. Na stronach internetowych poświęconych pro-ana znajdują się działy z materiałami mającymi zmotywować do dalszego chudnięcia lub utrzymania niskiej wagi. „Thinspiracje” to zdjęcia wychudzonych kobiet, które mają stanowić wzór do naśladowania, ideał stojący na końcu drogi przez diety i głodówki. Motywacją mogą być również teksty, piosenki, cytaty albo zdjęcia otyłych osób.
W pro-ana upatrywany jest sposób na szczęśliwe życie i osiągnięcie ważnego celu. Autorzy stron często otwarcie mówią o możliwości utraty zdrowia, równocześnie namawiając do głodowania i podając szereg powodów, dla których mimo wszystko warto to robić.
Znakiem rozpoznawczym w życiu codziennym jest czerwona (a w przypadku bulimiczek fioletowa) bransoletka/nitka noszona na prawym nadgarstku. Nastolatki identyfikujące się z pro-ana nazywają siebie „porcelanowymi motylami” bądź „motylkami”.
Nawiązaniem do pro-ana jest pro-mia – ideologia promująca formę bulimii jako świadomy sposób efektywnego odchudzania. W pro-mia w przeciwieństwie do pro-ana nie krytykuje się samego jedzenia, pod warunkiem, że zawsze jest ono zakończone wywołaniem wymiotów, które mają pozwolić na zachowanie i uzyskanie niskiej wagi bez potrzeby przezwyciężania „napadów głodu”.